Meliboeus Tityre,
tu patulae recubans sub tegmine fagi silvestrem
tenui Musam meditaris avena; nos
patriae fines et dulcia linquimus arva: nos
patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra formosam
resonare doces Amaryllida silvas.5 Tityrus O
Meliboee, deus nobis haec otia fecit: namque
erit ille mihi semper deus; illius aram saepe
tener nostris ab ovilibus imbuet agnus. Ille meas
errare boves, ut cernis, et ipsum ludere,
quae vellem, calamo permisit agresti10 Meliboeus Non
equidem invideo; miror magis: undique totis usque
adeo turbatur agris. En, ipse capellas protinus
aeger ago; hanc etiam vix, Tityre, duco: hic inter
densas corylos modo namque gemellos, spem
gregis, ah, silice in nuda conixa reliquit.15 Saepe
malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset, de caelo
tactas memini praedicere quercus. Sed
tamen, iste deus qui sit, da, Tityre, nobis. Tityrus Urbem,
quam dicunt Romam, Meliboee, putavi stultus
ego huic nostrae similem, quo saepe solemus20 pastores
ovium teneros depellere fetus. Sic
canibus catulos similis, sic matribus haedos noram,
sic parvis componere magna solebam: verum
haec tantum alias inter caput extulit urbes, quantum
lenta solent inter viburna cupressi.25 Meliboeus Et quae
tanta fuit Romam tibi causa videndi? Tityrus Libertas,
quae sera tamen respexit inertem, candidior
postquam tondenti barba cadebat; respexit
tamen et longo post tempore venit, postquam
nos Amaryllis habet, Galatea reliquit:30 namque,
fatebor enim, dum me Galatea tenebat, nec spes
libertatis erat, nec cura peculi. Quamvis
multa meis exiret victima saeptis, pinguis
et ingratae premeretur caseus urbi, non
umquam gravis aere domum mihi dextra redibat.35 Meliboeus Mirabar,
quid maesta deos, Amarylli, vocares, cui pendere
sua patereris in arbore poma; Tityrus
hinc aberat. Ipsae te, Tityre, pinus, ipsi te
fontes, ipsa haec arbusta vocabant. Tityrus Quid
facerem? Neque servitio me exire licebat,40 nec tam
praesentis alibi cognoscere divos. Hic illum
vidi iuvenem, Meliboee, quotannis bis senos
cui nostra dies altaria fumant. Hic mihi
responsum primus dedit ille petenti: “Pascite,
ut ante, boves, pueri; submittite tauros.”45 Meliboeus Fortunate
senex, ergo tua rura manebunt, et tibi
magna satis, quamvis lapis omnia nudus limosoque
palus obducat pascua iunco: non
insueta gravis temptabunt pabula fetas, nec mala
vicini pecoris contagia laedent.50 Fortunate
senex, hic, inter flumina nota et fontis
sacros, frigus captabis opacum; hinc
tibi, quae semper, vicino ab limite saepes Hyblaeis
apibus florem depasta salicti saepe
levi somnum suadebit inire susurro;55 hinc alta
sub rupe canet frondator ad auras, nec tamen
interea raucae, tua cura, palumbes, nec
gemere aëria cessabit turtur ab ulmo. Tityrus Ante
leves ergo pascentur in aethere cervi, et freta
destituent nudos in litore piscis,60 ante
pererratis amborum finibus exsul aut
Ararim Parthus bibet, aut Germania Tigrim, quam
nostro illius labatur pectore voltus. Meliboeus At nos
hinc alii sitientis ibimus Afros, pars
Scythiam et rapidum cretae veniemus Oaxen65 et
penitus toto divisos orbe Britannos. En umquam
patrios longo post tempore finis, pauperis
et tuguri congestum caespite culmen, post
aliquot mea regna videns mirabor aristas? Impius
haec tam culta novalia miles habebit,70 barbarus
has segetes. En, quo discordia civis produxit
miseros: his nos consevimus agros! Insere
nunc, Meliboee, piros, pone ordine vitis. Ite meae,
felix quondam pecus, ite capellae. Non ego
vos posthac, viridi proiectus in antro,75 dumosa
pendere procul de rupe videbo; carmina
nulla canam; non, me pascente, capellae, florentem
cytisum et salices carpetis amaras. Tityrus Hic tamen
hanc mecum poteras requiescere noctem fronde
super viridi: sunt nobis mitia poma,80 castaneae
molles, et pressi copia lactis; et iam
summa procul villarum culmina fumant, maioresque
cadunt altis de montibus umbrae.
Nessun commento:
Posta un commento