Meliboeus
Tityre,
tu
patulae recubans sub
tegmine fagi
silvestrem
tenui Musam meditaris avena;
nos
patriae fines et dulcia linquimus arva:
nos
patriam fugimus;
tu,
Tityre, lentus in umbra doces silvas
formosam resonare
Amaryllida.
Tityrus
O
Meliboee, deus nobis haec otia fecit:
namque
erit ille mihi semper deus;
illius
aram saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus.
Ille
meas errare boves,
ut cernis,
et ipsum ludere,
quae vellem,
calamo agresti
permisit.
Meliboeus
Non
equidem invideo;
miror
magis:
undique
totis usque adeo turbatur agris.
En, ipse
capellas protinus aeger ago;
hanc etiam
vix, Tityre, duco:
hic inter
densas corylos modo namque gemellos, spem gregis, ah, silice in nuda
conixa
reliquit.
Saepe malum hoc nobis,
si mens non laeva
fuisset,
de caelo tactas
memini
praedicere quercus.
Sed
tamen,
iste deus qui sit,
da, Tityre,
nobis.
Tityrus
Urbem,
quam dicunt Romam,
Meliboee,
putavi stultus ego
huic nostrae similem,
quo saepe solemus
pastores
ovium teneros depellere
fetus.
Sic
canibus catulos similis,
sic
matribus haedos noram,
sic
parvis componere magna solebam:
verum haec
tantum alias inter caput extulit urbes,
quantum lenta solent
inter viburna cupressi.
Meliboeus
Et quae
tanta fuit tibi causa
Romam videndi?
Tityrus
Libertas,
quae sera tamen
respexit inertem,
candidior postquam
barba cadebat
tondenti;
respexit
tamen
et longo
post tempore venit,
postquam nos Amaryllis
habet,
Galatea reliquit:
namque,
fatebor enim,
dum me Galatea tenebat,
nec spes
libertatis erat,
nec cura
peculi.
Quamvis multa meis
exiret victima saeptis,
pinguis et ingratae
premeretur caseus urbi,
non
umquam gravis aere domum mihi dextra redibat.
Meliboeus
Mirabar,
quid maesta deos,
Amarylli, vocares,
cui patereris
pendere sua in arbore
poma;
Tityrus
hinc aberat.
Ipsae te,
Tityre, pinus,
ipsi te
fontes,
ipsa haec
arbusta vocabant.
Tityrus
Quid facerem?
Neque
licebat
servitio me exire,
nec tam praesentis
alibi cognoscere divos.
Hic illum
vidi iuvenem, Meliboee,
quotannis bis senos cui
nostra dies altaria fumant.
Hic mihi
responsum primus dedit ille
petenti:
“Pascite,
ut ante, boves, pueri;
submittite
tauros.”
Meliboeus
Fortunate
senex, ergo tua rura manebunt,
et tibi
magna satis,
quamvis lapis omnia
nudus limosoque palus obducat pascua iunco:
non
insueta gravis temptabunt pabula fetas,
nec mala
vicini pecoris contagia laedent.
Fortunate
senex, hic, inter flumina nota et fontis sacros, frigus captabis opacum;
hinc
tibi,
quae semper,
vicino ab
limite saepes
Hyblaeis apibus florem
depasta salicti
saepe suadebit
levi susurro
somnum inire;
hinc alta
sub rupe canet frondator ad auras,
nec tamen
interea raucae, tua cura, palumbes,
nec aëria
cessabit turtur ab ulmo
gemere.
Tityrus
Ante
leves ergo pascentur in aethere cervi,
et freta
destituent nudos in litore piscis,
ante
pererratis amborum
finibus
exsul aut
Ararim Parthus bibet, aut Germania Tigrim,
quam nostro illius
labatur pectore voltus.
Meliboeus
At nos
hinc alii sitientis ibimus Afros,
pars
Scythiam et rapidum cretae veniemus Oaxen et Britannos
penitus toto divisos
orbe.
En umquam
patrios longo post tempore finis, pauperis et tuguri congestum caespite culmen,
post mirabor
mea regna videns aliquot
aristas?
Impius
haec tam culta novalia miles habebit,
barbarus
has segetes.
En, quo
discordia civis produxit miseros:
his nos
consevimus agros!
Insere
nunc, Meliboee, piros,
pone
ordine vitis.
Ite meae,
felix quondam pecus, ite capellae.
Non ego
vos posthac,
viridi proiectus in
antro,
dumosa pendere procul
de rupe
videbo;
carmina
nulla canam;
non,
me pascente,
capellae,
florentem cytisum et salices carpetis amaras.
Tityrus
Hic tamen
hanc mecum poteras requiescere noctem fronde super viridi:
sunt
nobis mitia poma, castaneae molles, et pressi copia lactis;
et iam
summa procul villarum culmina fumant,
maioresque
cadunt altis de montibus umbrae.
Nessun commento:
Posta un commento