Nec
vero audiendi, qui graviter inimicis irascendum putabunt idque magnanimi et
fortis viri esse censebunt; nihil enim laudabilius, nihil magno et praeclaro
viro dignius placabilitate atque clementia. In liberis vero populis et in iuris
aequabilitate exercenda etiam est facilitas et altitudo animi, quae dicitur,
ne, si irascamur aut intempestive accedentibus aut impudenter rogantibus, in
morositatem inutilem et odiosam incidamus. Et tamen ita probanda est mansuetudo
atque clementia, ut adhibeatur rei publicae causa severitas, sine qua
administrari civitas non potest. Omnis autem et animadversio et castigatio
contumelia vacare debet neque ad eius, qui punitur aliquem aut verbis castigat,
sed ad rei publicae utilitatem referri. Cavendum est etiam, ne maior poena quam
culpa sit, et ne isdem de causis alii plectantur, alii ne appellentur quidem.
Prohibenda autem maxime est ira in puniendo; numquam enim, iratus qui accedet
ad poenam, mediocritatem illam tenebit, quae est inter nimium et parum, quae
placet Peripateticis, et recte placet, modo ne laudarent iracundiam et dicerent
utiliter a natura datam. Illa vero omnibus in rebus repudianda est optandumque,
ut ii, qui praesunt rei publicae, legum similes sint, quae ad puniendum non
iracundia, sed aequitate ducuntur.
Nessun commento:
Posta un commento