Quicumque beatus esse
constituet, unum esse bonum putet, quod honestum est. Nam si ullum aliud esse
existimat, primum male de providentia iudicat, quia multa incommoda iustis viris
accidunt et quia, quicquid nobis dedit, breve est et exiguum, si compares mundi
totius aevo. Ex
hac deploratione nascitur, ut ingrati divinorum interpretes simus; querimur,
quod non semper, quod et pauca nobis et incerta et abitura contingant. Inde est,
quod nec vivere nec mori volumus; vitae nos odium tenet, timor mortis. Natat
omne consilium nec inplere nos ulla felicitas potest. Causa autem est, quod non
pervenimus ad illud bonum inmensum et insuperabile, ubi necesse est resistat
voluntas nostra, quia ultra summum non est locus. Quaeris, quare virtus nullo
egeat? Praesentibus gaudet, non concupiscit absentia. Nihil non illi magnum
est, quod satis. Ab hoc discede iudicio; non pietas constabit, non fides. Multa
enim utramque praestare cupienti patienda sunt ex iis, quae mala vocantur;
multa inpendenda ex iis, quibus indulgemus tamquam bonis. Perit fortitudo, quae
periculum facere debet sui; perit magnanimitas, quae non potest eminere, nisi
omnia velut minuta contempsit, quae pro maximis vulgus optat; perit gratia et
relatio gratiae, si timemus laborem, si quicquam pretiosius fide novimus, si
non optima spectamus.
Nessun commento:
Posta un commento