Iamque luce orta duces ad accipienda
imperia convenerant insolito circa praetorium silentio attoniti: quippe alias
accersere ipsos et interdum morantes castigare adsueverat, tunc ne ultimo
quidem rerum discrimine excitatum esse mirabantur et non somno quiescere, sed
pavore marcere credebant. Non tamen quisquam ex custodibus corporis intrare tabernaculum
audebat. Et iam tempus instabat, nec miles iniussu ducis aut arma capere
poterat aut in ordines ire. Diu Parmenio cunctatus, cibum ut caperent, ipse pronuntiat.
Iamque exire necesse erat: tunc demum intrat tabernaculum saepiusque nomine compellatum,
cum voce non posset, tactu excitavit. «Multa lux» inquit «est: instructam aciem
hostis admovit, tuus miles adhuc inermis expectat imperium. Ubi est vigor ille
animi tui? Nempe excitare vigiles soles.» Ad hunc Alexander: «Credisne me prius
somnum capere potuisse, quam exonerarem animum sollicitudine, quae quietem
morabatur?», signumque pugnae tuba dari iussit.
Nessun commento:
Posta un commento