Praecipiunt
itaque omnes auctores sapientiae
quaedam beneficia
palam danda, quaedam secreto:
palam,
quae gloriosum est
consequi:
militaria dona
aut honores
et quidquid aliud
notitia pulchrius fit.
Rursus,
quae non producunt
nec honestiorem
faciunt,
sed succurrunt
infirmitati, egestati, ignominiae,
tacite
danda sunt:
ut nota sint solis,
quibus prosunt.
Interdum
etiam ipse,
qui iuvatur,
fallendus est,
ut habeat
nec sciat
a quo acceperit.
Aiunt
Arcesilan
amico pauperi
et paupertatem suam
dissimulanti,
aegro autem
et ne hoc quidem confitenti
deesse sibi in
sumptum ad necessarios usus,
clam succurrendum
iudicasse;
pulvino
eius ignorantis sacculum subiecit,
ut homo inutiliter
verecundus,
quod desiderabat,
inveniret
potius quam
acciperet.
“Quid
ergo?
Ille
nesciet,
a quo acceperit?”
Primum
nesciat,
si hoc ipsum
beneficii pars est;
deinde
multa alia faciam,
multa
tribuam,
per quae intellegat
et illius auctorem.
Denique
ille nesciet
accepisse se;
ego
sciam
me dedisse.
“Parum
est”
inquis.
Parum,
si cogitas
foenerare;
sed
si dare,
quo genere accipienti
maxime profuturum erit,
dabis.
Contentus
eris
te teste;
alioqui
delectat
non bene facere
sed videri
bene fecisse.
Nessun commento:
Posta un commento