Virgilio, Eneide (IV 642-705): L’ultimo atto di Didone [I parte] (struttura)

At

trepida,

et coeptis immanibus effera

Dido,

sanguineam volvens aciem,

maculisque trementis interfusa genas,

et pallida morte futura,

interiora domus inrumpit limina,

et altos conscendit furibunda rogos,

ensemque recludit Dardanium, munus

non hos quaesitum in usus.

Hic,

postquam Iliacas vestes notumque cubile conspexit,

paulum lacrimis et mente morata,

incubuitque toro,

dixitque novissima verba:

“Dulces exuviae,

dum fata deusque sinebant,

accipite hanc animam,

meque his exsolvite curis.

Vixi,

et,

quem dederat cursum fortuna,

peregi,

et nunc magna mei sub terras ibit imago.

Urbem praeclaram statui;

mea moenia vidi;

ulta virum,

poenas inimico a fratre recepi;

felix, heu nimium felix,

si tantum litora numquam Dardaniae tetigissent nostra carinae!”

Dixit,

et,

os impressa toro,

“Moriemur inultae,

sed moriamur”

ait.

“Sic, sic iuvat

ire sub umbras:

Hauriat hunc oculis ignem crudelis ab alto Dardanus,

et nostrae secum ferat omina mortis.”