Virgilio, Eneide (IV 642-705): L’ultimo atto di Didone [III parte] (struttura)

Illa,

graves oculos

conata

attollere,

rursus deficit;

infixum stridit sub pectore vulnus.

Ter

sese attollens

cubitoque adnixa

levavit;

ter revoluta toro est,

oculisque errantibus alto quaesivit caelo lucem,

ingemuitque

reperta.

Tum Iuno omnipotens,

longum miserata dolorem difficilisque obitus,

Irim demisit Olympo,

quae luctantem animam nexosque resolveret artus.

Nam

quia nec fato, merita nec morte peribat,

sed misera ante diem,

subitoque accensa furore,

nondum illi flavum Proserpina vertice crinem abstulerat,

Stygioque caput damnaverat Orco.

Ergo Iris croceis per caelum roscida pennis,

mille trahens varios adverso sole colores,

devolat,

et supra caput adstitit:

“Hunc ego Diti sacrum

iussa

fero,

teque isto corpore solvo.”

Sic ait,

et dextra crinem secat:

omnis et una dilapsus calor,

atque in ventos vita recessit.