Virgilio, Eneide (IV 642-705): L’ultimo atto di Didone [II parte] (struttura)

Dixerat;

atque illam

media inter talia ferro conlapsam

aspiciunt comites,

ensemque

cruore spumantem,

sparsasque manus.

It clamor ad alta atria;

concussam bacchatur Fama per urbem.

Lamentis gemituque et femineo ululatu tecta fremunt;

resonat magnis plangoribus aether,

non aliter, quam si

immissis hostibus

ruat omnis Karthago aut antiqua Tyros,

flammaeque furentes perque culmina hominum volvantur perque deorum.

Audiit exanimis,

trepidoque exterrita cursu

unguibus ora foedans et pectora pugnis

soror per medios ruit,

ac morientem nomine clamat:

“Hoc illud, germana, fuit?

Me fraude petebas?

Hoc rogus iste mihi, hoc ignes araeque parabant?

Quid primum

deserta

querar?

Comitemne sororem sprevisti

moriens?

Eadem me ad fata vocasses:

idem ambas ferro dolor, atque eadem hora tulisset.

His etiam struxi manibus,

patriosque vocavi voce deos,

ut

sic te posita

crudelis abessem?

Exstinxti te meque, soror, populumque patresque Sidonios urbemque tuam.

Date

vulnera lymphis abluam,

et,

extremus si quis super halitus errat,

ore legam.”

Sic fata,

gradus evaserat altos,

semianimemque sinu germanam amplexa

fovebat cum gemitu,

atque atros siccabat veste cruores.