Ἵππον
τὸν ἑαυτοῦ στρατιώτης,
ἕως μὲν καιρὸς τοῦ πολέμου ἦν,
ἐκρίθιζεν,
ἔχων συνεργὸν ἐν ταῖς ἀνάγκαις.
Ὅτε δὲ ὁ πόλεμος κατέπαυσεν,
εἰς
δούλειας τινὰς καὶ φόρτους βαρεῖς ὁ ἵππος ὑπούργει,
ἀχύρῳ μόνῳ τρεφόμενος.
Ὡς δὲ πάλιν πόλεμος ἠκούσθη
καὶ ἡ σάλπιγξ ἐφώνει,
τὸν ἵππον χαλινώσας
ὁ
δεσπότης
καὶ αὐτὸς καθοπλισθεὶς
ἐπέβη.
Ὁ
δὲ συνεχῶς κατέπιπτε
μηδὲν ἰσχύων·
ἔφη
δὲ τῷ δεσπότῃ·
«Ἄπελθε
μετὰ τῶν πεζῶν ὁπλιτῶν ἄρτι·
σὺ
γὰρ ἀφ᾿ἵππου εἰς ὄνον με μετεποίησας·
καὶ
πῶς πάλιν ἐξ ὄνου ἵππον θέλεις ἔχειν;»
Ὅτι
ἐν καιρῷ ἀδείας καὶ ἀνέσεως τῶν συμφορῶν οὐ δεῖ ἐπιλανθάνεσθαι.
Nessun commento:
Posta un commento