His difficultatibus circumventus ubi
videt neque per vim neque insidiis opprimi posse hominem tam acceptum
popularibus, quod erat Iugurtha manu promptus et adpetens gloriae militaris,
statuit eum obiectare periculis et eo modo fortunam temptare. Igitur bello
Numantino Micipsa, quom populo Romano equitum atque peditum auxilia mitteret,
sperans vel ostentando virtutem vel hostium saevitia facile eum occasurum,
praefecit Numidis, quos in Hispaniam mittebat. Sed ea res longe aliter, ac
ratus erat, evenit. Nam Iugurtha, ut erat inpigro atque acri ingenio, ubi
naturam P. Scipionis, qui tum Romanis imperator erat, et morem hostium
cognovit, multo labore multaque cura, praeterea modestissume parendo et saepe
obviam eundo periculis in tantam claritudinem brevi pervenerat, ut nostris
vehementer carus, Numantinis maxumo terrori esset. Ac sane, quod difficillumum
in primis est, et proelio strenuos erat et bonus consilio, quorum alterum ex
providentia timorem, alterum ex audacia temeritatem adferre plerumque solet. Igitur
imperator omnis fere res asperas per Iugurtham agere, in amicis habere, magis
magisque eum in dies amplecti, quippe quoius neque consilium neque inceptum
ullum frustra erat. Huc adcedebat munificentia animi et ingeni sollertia, quis
rebus sibi multos ex Romanis familiari amicitia coniunxerat.
Nessun commento:
Posta un commento