Ἐπεὶ
δὲ ταῦτα ἀκούοντες οἱ δικασταὶ ἐθορύβουν, οἱ μὲν ἀπιστοῦντες τοῖς λεγομένοις,
οἱ δὲ καὶ φθονοῦντες, εἰ καὶ παρὰ θεῶν μειζόνων ἢ αὐτοὶ τυγχάνοι, πάλιν εἶπεν ὁ
Σωκράτης· «Ἄγε δὴ ἀκούσατε καὶ ἄλλα, ἵνα ἔτι μᾶλλον οἱ βουλόμενοι ὑμῶν ἀπιστῶσι
τῷ ἐμὲ τετιμῆσθαι ὑπὸ δαιμόνων. Χαιρεφῶντος γάρ ποτε ἐπερωτῶντος ἐν Δελφοῖς
περὶ ἐμοῦ πολλῶν παρόντων ἀνεῖλεν ὁ Ἀπόλλων μηδένα εἶναι ἀνθρώπων ἐμοῦ μήτε
ἐλευθεριώτερον μήτε δικαιότερον μήτε σωφρονέστερον». Ὡς δ᾽αὖ ταῦτ᾽ἀκούσαντες οἱ
δικασταὶ ἔτι μᾶλλον εἰκότως ἐθορύβουν, αὖθις εἶπεν ὁ Σωκράτης· «Ἀλλὰ μείζω μέν,
ὦ ἄνδρες, εἶπεν ὁ θεὸς ἐν χρησμοῖς περὶ Λυκούργου τοῦ Λακεδαιμονίοις
νομοθετήσαντος ἢ περὶ ἐμοῦ. Λέγεται γὰρ εἰς τὸν ναὸν εἰσιόντα προσειπεῖν αὐτόν·
“φροντίζω πότερα θεόν σε εἴπω ἢ ἄνθρωπον”. Ἐμὲ δὲ θεῷ μὲν οὐκ εἴκασεν, ἀνθρώπων
δὲ πολλῷ προέκρινεν ὑπερφέρειν. Ὅμως δὲ ὑμεῖς μηδὲ ταῦτ᾽εἰκῇ πιστεύσητε τῷ θεῷ,
ἀλλὰ καθ᾽ἓν ἕκαστον ἐπισκοπεῖτε ὧν εἶπεν ὁ θεός».
Nessun commento:
Posta un commento