Ἐπεὶ δὲ
ταῦτα ἀκούοντες
οἱ δικασταὶ ἐθορύβουν,
οἱ μὲν ἀπιστοῦντες
τοῖς λεγομένοις,
οἱ δὲ καὶ φθονοῦντες,
εἰ καὶ παρὰ θεῶν μειζόνων ἢ αὐτοὶ τυγχάνοι,
πάλιν
εἶπεν ὁ Σωκράτης·
«Ἄγε
δὴ ἀκούσατε καὶ ἄλλα,
ἵνα ἔτι μᾶλλον οἱ βουλόμενοι ὑμῶν ἀπιστῶσι
τῷ ἐμὲ τετιμῆσθαι ὑπὸ δαιμόνων.
Χαιρεφῶντος γάρ ποτε ἐπερωτῶντος ἐν Δελφοῖς περὶ ἐμοῦ
πολλῶν παρόντων
ἀνεῖλεν
ὁ Ἀπόλλων
μηδένα εἶναι ἀνθρώπων ἐμοῦ μήτε ἐλευθεριώτερον μήτε
δικαιότερον μήτε σωφρονέστερον».
Ὡς δ᾽αὖ
ταῦτ᾽ἀκούσαντες
οἱ δικασταὶ ἔτι μᾶλλον εἰκότως ἐθορύβουν,
αὖθις
εἶπεν ὁ Σωκράτης·
«Ἀλλὰ
μείζω μέν, ὦ ἄνδρες, εἶπεν ὁ θεὸς ἐν χρησμοῖς περὶ Λυκούργου
τοῦ Λακεδαιμονίοις νομοθετήσαντος
ἢ
περὶ ἐμοῦ.
Λέγεται
γὰρ
εἰς τὸν ναὸν εἰσιόντα
προσειπεῖν αὐτόν·
“φροντίζω
πότερα θεόν σε εἴπω ἢ ἄνθρωπον”.
Ἐμὲ
δὲ θεῷ μὲν οὐκ εἴκασεν,
προέκρινεν
δὲ
ἀνθρώπων πολλῷ ὑπερφέρειν.
Ὅμως
δὲ ὑμεῖς μηδὲ ταῦτ᾽εἰκῇ πιστεύσητε τῷ θεῷ,
ἀλλὰ
καθ᾽ἓν ἕκαστον ἐπισκοπεῖτε
ὧν εἶπεν ὁ θεός».
Nessun commento:
Posta un commento