Cicerone -De amicitia- Il discorso di Lelio [parte II] (struttura)

Sed hoc primum sentio,

nisi in bonis

amicitiam esse non posse.

Neque id ad vivum reseco,

ut illi,

qui haec subtilius disserunt,

fortasse vere,

sed ad communem utilitatem parum.

Negant enim

quemquam esse virum bonum

nisi sapientem.

Sit ita sane.

Sed eam sapientiam interpretantur,

quam adhuc mortalis nemo est consecutus;

nos autem ea

quae sunt in usu vitaque communi,

non ea

quae finguntur

aut optantur,

spectare debemus.

Numquam ego dicam

C. Fabricium, M'. Curium, Ti. Coruncanium,

quos sapientes nostri maiores iudicabant,

ad istorum normam fuisse sapientes.

Quare sibi habeant sapientiae nomen et invidiosum et obscurum,

concedant

ut viri boni fuerint.

Ne id quidem facient;

negabunt

id

nisi sapienti

posse concedi.