Cicerone -De amicitia- Il discorso di Lelio [parte III] (struttura)

Agamus igitur pingui,

ut aiunt,

Minerva.

Qui ita se gerunt,

ita vivunt,

ut eorum probetur fides, integritas, aequalitas, liberalitas

nec sit in eis ulla cupiditas, libido, audacia

sitque magna constantia,

ut ei fuerunt,

modo quos nominavi,

hos viros bonos,

ut habiti sunt,

sic etiam appellandos

putemus,

quia sequantur,

quantum homines possunt,

naturam optimam ducem

bene vivendi.

Sic enim mihi videor

perspicere,

ita natos esse nos,

ut inter omnes esset societas quaedam,

maior autem,

ut quisque proxime accederet.

Itaque cives potiores quam peregrini,

propinqui quam alieni.

Cum his enim amicitiam natura ipsa peperit,

sed ea non satis habet firmitatis.

Namque hoc praestat amicitia propinquitati,

quod ex propinquitate benevolentia tolli potest,

ex amicitia non potest:

sublata enim benevolentia

amicitiae nomen tollitur,

propinquitatis manet.