Menalcas
Cur non, Mopse, boni quoniam
convenimus ambo,
tu calamos inflare levis, ego dicere
versus,
hic corylis mixtas inter consedimus
ulmos?
Mopsus
Tu maior; tibi me est aequum parere,
Menalca,
sive sub incertas Zephyris motantibus
umbras, 5
sive antro potius succedimus. Aspice,
ut antrum
silvestris raris sparsit labrusca
racemis.
Menalcas
Montibus in nostris solus tibi certat
Amyntas.
Mopsus
Quid, si idem certet Phoebum superare
canendo?
Menalcas
Incipe, Mopse, prior, si quos aut
Phyllidis ignes, 10
aut Alconis habes laudes, aut iurgia
Codri.
Incipe: pascentis servabit Tityrus
haedos.
Mopsus
Immo haec, in viridi nuper quae
cortice fagi
carmina descripsi et modulans alterna
notavi,
experiar: tu deinde iubeto ut certet
Amyntas. 15
Menalcas
Lenta salix quantum pallenti cedit
olivae,
puniceis humilis quantum saliunca
rosetis,
iudicio nostro tantum tibi cedit
Amyntas.
Sed tu desine plura, puer; successimus
antro.
Mopsus
«Extinctum nymphae crudeli funere
Daphnin 20
flebant (vos coryli testes et flumina Nymphis),
cum complexa sui corpus miserabile
nati
atque deos atque astra vocat crudelia
mater.
Non ulli pastos illis egere diebus
frigida, Daphni, boves ad flumina;
nulla neque amnem 25
libavit quadripes, nec graminis
attigit herbam.
Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse
leones
interitum montesque feri silvaeque
loquuntur.
Daphnis et Armenias curru subiungere
tigres
instituit, Daphnis thiasos inducere
Bacchi 30
et foliis lentas intexere mollibus
hastas.
Vitis ut arboribus decori est, ut
vitibus uvae,
ut gregibus tauri, segetes ut
pinguibus arvis,
tu decus omne tuis. Postquam te fata
tulerunt,
ipsa Pales agros atque ipse reliquit
Apollo. 35
Grandia saepe quibus mandavimus hordea
sulcis,
infelix lolium et steriles nascuntur
avenae;
pro molli viola, pro purpureo
narcisso,
carduus et spinis surgit paliurus
acutis.
Spargite humum foliis, inducite
fontibus umbras, 40
pastores (mandat fieri sibi talia
Daphnis),
et tumulum facite, et tumulo
superaddite carmen:
“Daphnis ego in silvis, hinc usque ad
sidera notus,
formosi pecoris custos, formosior
ipse”».
Menalcas
Tale tuum carmen nobis, divine poeta, 45
quale sopor fessis in gramine, quale
per aestum
dulcis aquae saliente sitim
restinguere rivo.
Nec calamis solum aequiperas, sed voce
magistrum:
fortunate puer, tu nunc eris alter ab
illo.
Nos tamen haec quocumque modo tibi
nostra vicissim 50
dicemus, Daphnimque tuum tollemus ad
astra;
Daphnin ad astra feremus: amavit nos
quoque Daphnis.
Mopsus
An quicquam nobis tali sit munere
maius?
Et puer ipse fuit cantari dignus, et
ista
iam pridem Stimichon laudavit carmina
nobis. 55
Menalcas
«Candidus insuetum miratur limen
Olympi,
sub pedibusque videt nubes et sidera
Daphnis.
Ergo alacris silvas et cetera rura
voluptas
Panaque pastoresque tenet Dryadasque
puellas.
Nec lupus insidias pecori, nec retia
cervis 60
ulla dolum meditantur: amat bonus otia
Daphnis.
Ipsi laetitia voces ad sidera iactant
intonsi montes; ipsae iam carmina
rupes,
ipsa sonant arbusta: “Deus, deus ille,
Menalca.”
Sis bonus o felixque tuis! En quattuor
aras: 65
ecce duas tibi, Daphni, duas altaria
Phoebo.
Pocula bina novo spumantia lacte
quotannis,
craterasque duo statuam tibi pinguis
olivi,
et multo in primis hilarans convivia
Baccho
(ante focum, si frigus erit, si
messis, in umbra) 70
vina novum fundam calathis Ariusia
nectar.
Cantabunt mihi Damoetas et Lyctius
Aegon;
saltantis satyros imitabitur
Alphesiboeus.
Haec tibi semper erunt, et cum
solemnia vota
reddemus Nymphis, et cum lustrabimus
agros. 75
Dum iuga montis aper, fluvios dum
piscis amabit,
dumque thymo pascentur apes, dum rore
cicadae,
semper honos nomenque tuum laudesque
manebunt.
Ut Baccho Cererique, tibi sic vota
quotannis
agricolae facient: damnabis tu quoque
votis». 80
Mopsus
Quae tibi, quae tali reddam pro
carmine dona?
Nam neque me tantum venientis sibilus Austri
nec percussa iuvant fluctu tam litora,
nec quae
saxosas inter decurrunt flumina
valles.
Menalcas
Hac te nos fragili donabimus ante
cicuta; 85
haec nos «Formosum Corydon ardebat
Alexim»,
haec eadem docuit, «Cuium pecus, an
Meliboei?»
Mopsus
At tu sume pedum, quod, me cum saepe
rogaret,
non tulit Antigenes (et erat tum
dignus amari)
formosum paribus nodis atque aere,
Menalca. 90
Nessun commento:
Posta un commento