Seneca: Lettere a Lucilio, XLVIII, seconda parte [CP] (struttura)

Quid mihi lusoria ista conponis?

Non est iocandi locus;

ad miseros advocatus es.

Opem laturum te

naufragis,

captis,

aegris,

egentibus,

intentae securi subiectum

praestantibus caput

pollicitus es.

Quo diverteris?

Quid agis?

Hic,

cum quo ludis,

timet;

succurre,

†quidquid laqueti res pendentium penis.†

Omnes undique ad te manus tendunt,

perditae vitae perituraeque auxilium aliquod inplorant,

in te spes opesque sunt.

Rogant,

ut ex tanta illos volutatione extrahas,

ut

disiectis et errantibus

clarum veritatis lumen ostendas.

Dic,

quid natura necessarium fecerit,

quid supervacuum,

quam faciles leges posuerit,

quam iucunda sit vita,

quam expedita

illas sequentibus,

quam acerba et inplicita eorum,

qui opinioni plus quam naturae crediderunt […].

Ad horum mala levanda

valere lusoria ista

crediderim,

si prius docueris,

quam partem eorum levatura sint.

Quid istorum cupiditates demit?

Quid temperat?

Utinam tantum non prodessent!

Nocent.

Hoc tibi,

cum voles,

manifestissimum faciam,

comminui et debilitari generosam indolem

in istas argutias coniectam.

Pudet

dicere,

contra fortunam militaturis

quae porrigant tela,

quemadmodum illos subornent.

Hac ad summum bonum itur?

Per istud philosophiae «sive nive»

et turpes infamesque

etiam ad album sedentibus

exceptiones?

Quid enim aliud agitis,

cum eum,

quem interrogatis,

scientes

in fraudem inducitis,

quam ut

formula cecidisse

videatur?

Sed

quemadmodum illos praetor,

sic hos philosophia in integrum restituit.

Quid disceditis ab ingentibus promissis

et

grandia locuti,

effecturos vos,

ut non magis auri fulgor quam gladii praestringat oculos meos,

ut ingenti constantia

et quod omnes optant

et quod omnes timent

calcem,

ad grammaticorum elementa descenditis?

Quid dicitis?

Sic itur ad astra?

Hoc enim est,

quod mihi philosophia promittit,

ut parem deo faciat.

Ad hoc invitatus sum,

ad hoc veni;

fidem praesta.

Quantum potes ergo,

mi Lucili, reduc te ab istis exceptionibus et praescriptionibus philosophorum.

Aperta decent et simplicia bonitatem.

Etiam si multum superesset aetatis,

parce dispensandum erat,

ut sufficeret necessariis;

nunc quae dementia est

supervacua discere in tanta temporis egestate!

Vale.