Platone: Apologia di Socrate, 38d-38e (struttura)

(Il terzo discorso)

Ἀλλ᾽ἀπορίᾳ μὲν ἑάλωκα,

οὐ μέντοι λόγων,

ἀλλὰ τόλμης καὶ ἀναισχυντίας

καὶ τοῦ μὴ ἐθέλειν

λέγειν πρὸς ὑμᾶς τοιαῦτα

οἷ᾽ἂν ὑμῖν μὲν ἥδιστα ἦν

ἀκούειν

– θρηνοῦντός τέ μου

καὶ ὀδυρομένου

καὶ ἄλλα ποιοῦντος

καὶ λέγοντος πολλὰ καὶ ἀνάξια ἐμοῦ,

ὡς ἐγώ φημι,

οἷα δὴ καὶ εἴθισθε ὑμεῖς

τῶν ἄλλων ἀκούειν.

Ἀλλ᾽οὔτε τότε ᾠήθην

δεῖν

ἕνεκα τοῦ κινδύνου πρᾶξαι οὐδὲν ἀνελεύθερον,

οὔτε νῦν μοι μεταμέλει

οὕτως ἀπολογησαμένῳ,

ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον αἱροῦμαι

ὧδε ἀπολογησάμενος

τεθνάναι

ἢ ἐκείνως ζῆν.

Οὔτε γὰρ ἐν δίκῃ οὔτ᾽ἐν πολέμῳ οὔτ᾽ἐμὲ οὔτ᾽ἄλλον οὐδένα δεῖ

τοῦτο μηχανᾶσθαι,

ὅπως ἀποφεύξεται θάνατον

πᾶν ποιῶν.