Ἀθήνα
Οὐκ
οἶσθ’
ὑβρισθεῖσάν με καὶ ναοὺς ἐμούς;
Ποσειδῶν
Οἶδ᾽,
ἡνίκ᾽Αἴας εἷλκε Κασάνδραν βίᾳ.
Ἀθήνα
Κοὐδέν
γ᾽Ἀχαιῶν ἔπαθεν
οὐδ᾽ἤκουσ᾽ὕπο.
Ποσειδῶν
Καὶ
μὴν ἔπερσάν γ᾽Ἴλιον τῷ σῷ σθένει.
Ἀθήνα
Τοιγάρ
σφε σὺν σοὶ βούλομαι
δρᾶσαι κακῶς.
Ποσειδῶν
Ἕτοιμ
ἃ βούλῃ
τἀπ᾽ἐμοῦ.
Δράσεις
δὲ τί;
Ἀθήνα
Δύσνοστον
αὐτοῖς νόστον ἐμβαλεῖν θέλω.
Ποσειδῶν
Ἐν γῇ μενόντων ἢ καθ᾽ἁλμυρὰν ἅλα;
Ἀθήνα
Ὅταν πρὸς οἴκους ναυστολῶσ᾽ ἀπ᾽Ἰλίου.
Καὶ
Ζεὺς μὲν ὄμβρον καὶ χάλαζαν ἄσπετον πέμψει, δνοφώδη τ᾽αἰθέρος φυσήματα·
ἐμοὶ δὲ δώσειν
φησὶ
πῦρ κεραύνιον,
βάλλειν Ἀχαιοὺς
ναῦς τε πιμπράναι πυρί.
Σὺ
δ᾽αὖ, τὸ σόν, παράσχες Αἴγαιον πόρον
τρικυμίαις βρέμοντα καὶ δίναις ἁλός,
πλῆσον
δὲ νεκρῶν κοῖλον Εὐβοίας μυχόν,
ὡς ἂν τὸ λοιπὸν
τἄμ᾽ἀνάκτορ᾽εὐσεβεῖν
εἰδῶσ᾽Ἀχαιοί,
θεούς τε τοὺς ἄλλους σέβειν.
Ποσειδῶν
Ἔσται
τάδ᾽·
ἡ
χάρις γὰρ οὐ μακρῶν λόγων δεῖται·
ταράξω
πέλαγος Αἰγαίας ἁλός.
Ἀκταὶ
δὲ Μυκόνου Δήλιοί τε χοιράδες Σκῦρός τε Λῆμνός θ᾽αἱ Καφήρειοί τ᾽ἄκραι σώμαθ᾽ἕξουσιν
πολλῶν θανόντων νεκρῶν.
Ἀλλ᾽ἕρπ᾽Ὄλυμπον
καὶ
κεραυνίους βολὰς λαβοῦσα πατρὸς ἐκ χερῶν
καραδόκει,
ὅταν στράτευμ᾽Ἀργεῖον ἐξιῇ κάλως.
Μῶρος
δὲ
θνητῶν ὅστις ἐκπορθεῖ πόλεις,
ναούς τε τύμβους θ᾽, ἱερὰ τῶν κεκμηκότων, ἐρημίᾳ δοὺς
αὐτὸς
ὤλεθ᾽ὕστερον.
Nessun commento:
Posta un commento