Μὴ
δὴ τοῦθ᾽ὡς ἀδίκημ᾽ἐμὸν θῇς, εἰ κρατῆσαι συνέβη Φιλίππῳ τῇ μάχῃ· ἐν γὰρ τῷ θεῷ
τὸ τούτου τέλος ἦν, οὐκ ἐμοί. Ἀλλ᾽ὡς οὐχ ἅπανθ᾽ὅσ᾽ἐνῆν κατ᾽ἀνθρώπινον λογισμὸν
εἱλόμην, καὶ δικαίως ταῦτα καὶ ἐπιμελῶς ἔπραξα καὶ φιλοπόνως ὑπὲρ δύναμιν, ἢ ὡς
οὐ καλὰ καὶ τῆς πόλεως ἄξια πράγματ᾽ἐνεστησάμην καὶ ἀναγκαῖα, ταῦτά μοι δεῖξον,
καὶ τότ᾽ἤδη κατηγόρει μου. Εἰ δ᾽ὁ συμβὰς σκηπτὸς ἢ χειμὼν μὴ μόνον ἡμῶν ἀλλὰ
καὶ πάντων τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μείζων γέγονε, τί χρὴ ποιεῖν; Ὥσπερ ἂν εἴ τις
ναύκληρον πάντ᾽ἐπὶ σωτηρίᾳ πράξαντα καὶ κατασκευάσαντα τὸ πλοῖον ἀφ᾽ὧν
ὑπελάμβανε σωθήσεσθαι, εἶτα χειμῶνι χρησάμενον καὶ πονησάντων αὐτῷ τῶν σκευῶν ἢ
καὶ συντριβέντων ὅλως, τῆς ναυαγίας αἰτιῷτο. «Ἀλλ᾽οὔτ᾽ἐκυβέρνων τὴν ναῦν»,
φήσειεν ἄν (ὥσπερ οὐδ᾽ἐστρατήγουν ἐγώ), «οὔτε τῆς τύχης κύριος ἦν, ἀλλ᾽ἐκείνη
τῶν πάντων».
Nessun commento:
Posta un commento