Quod erat optandum maxime, iudices,
et
quod unum maxime pertinebat
ad
invidiam vestri ordinis infamiamque iudiciorum sedandam,
id videtur
non
humano consilio, sed prope divinitus datum atque oblatum vobis summo rei
publicae tempore.
Inveteravit enim iam opinio
perniciosa rei publicae, vobisque periculosa,
quae
non modo apud populum Romanum, sed etiam apud exteras nationes, omnium sermone
percrebruit:
pecuniosum hominem neminem
quamvis sit nocens
posse
damnari his iudiciis
quae
nunc sunt.
Nunc, in ipso discrimine
ordinis iudiciorumque vestrorum,
cum
sint parati
qui
contionibus et legibus hanc invidiam senatus inflammare conentur,
reus in iudicium adductus est C. Verres,
homo
vita atque factis omnium iam opinione damnatus,
pecuniae
magnitudine sua spe et praedicatione absolutus.
Huic ego causae, iudices,
cum summa voluntate et expectatione populi Romani, actor accessi,
non
ut augerem invidiam ordinis,
sed
ut infamiae communi succurrerem.
Adduxi enim hominem
in
quo possetis
reconciliare
existimationem iudiciorum amissam,
redire
in gratiam cum populo Romano,
satis facere exteris nationibus;
depeculatorem aerari,
vexatorem
Asiae atque Pamphyliae,
praedonem
iuris urbani,
labem
atque perniciem provinciae Siciliae.
De
quo si vos vere ac religiose iudicaveritis,
auctoritas ea haerebit
quae
in vobis remanere debet;
sin
istius ingentes divitiae iudiciorum religionem veritatemque perfregerint,
ego hoc tam adsequar,
ut
iudicium potius rei publicae defuisse videatur
quam aut reus iudicibus, aut accusator
reo.
Nessun commento:
Posta un commento