Ἔνθα
δὴ Θεμιστοκλῆς, ἀπορῶν τοῖς ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς προσάγεσθαι τὸ πλῆθος, ὥσπερ
ἐν τραγῳδίᾳ μηχανὴν ἄρας, σημεῖα δαιμόνια καὶ χρησμοὺς ἐπῆγεν αὐτοῖς, σημεῖον
μὲν λαμβάνων τὸ τοῦ δράκοντος, ὃς ἀφανὴς ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκ τοῦ σηκοῦ
δοκεῖ γενέσθαι, καὶ τὰς καθ’ἡμέραν αὐτῷ προτιθεμένας ἀπαρχὰς εὑρίσκοντες
ἀψαύστους, οἱ ἱερεῖς ἐξῆγγελλον εἰς τοὺς πολλούς, τοῦ Θεμιστοκλέους λόγον
διαδιδόντος ὡς ἀπολέλοιπε τὴν πόλιν ἡ θεὸς ὑφηγουμένη πρὸς τὴν θάλασσαν αὐτοῖς·
τῷ δὲ χρησμῷ πάλιν ἐδημαγώγει, λέγων μηδὲν ἄλλο δηλοῦσθαι ξύλινον τεῖχος ἢ τὰς
ναῦς· διὸ καὶ τὴν Σαλαμῖνα θείαν, οὐχὶ δεινὴν οὐδὲ σχετλίαν καλεῖν τὸν θεόν, ὡς
εὐτυχήματος μεγάλου τοῖς Ἕλλησι ἐπώνυμον ἐσομένην.
Nessun commento:
Posta un commento