Ἃ
δέ σοι συνεχῶς παρήγγελλον, ταῦτα καὶ πρᾶττε καὶ μελέτα, στοιχεῖα τοῦ καλῶς ζῆν
ταῦτ᾽εἶναι διαλαμβάνων. Πρῶτον μὲν τὸν θεὸν ζῷον ἄφθαρτον καὶ μακάριον νομίζων,
ὡς ἡ κοινὴ τοῦ θεοῦ νόησις ὑπεγράφη, μηθὲν μήτε τῆς ἀφθαρσίας ἀλλότριον μήτε
τῆς μακαριότητος ἀνοίκειον αὐτῷ πρόσαπτε· πᾶν δὲ τὸ φυλάττειν αὐτοῦ δυνάμενον
τὴν μετ᾽ἀφθαρσίας μακαριότητα περὶ αὐτοῦ δόξαζε. Θεοὶ μὲν γάρ εἰσιν. Ἐναργὴς δέ
ἐστιν αὐτῶν ἡ γνῶσις· οἵους δ᾽αὐτοὺς <οἱ> πολλοὶ νομίζουσιν, οὐκ εἰσίν·
οὐ γὰρ φυλάττουσιν αὐτοὺς οἵους νοοῦσιν. Ἀσεβὴς δὲ οὐχ ὁ τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς
ἀναιρῶν, ἀλλ᾽ὁ τὰς τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων.
Nessun commento:
Posta un commento