Tῶν
δὲ συνόντων Διονυσίῳ ποιητῶν Φιλόξενος ὁ διθυραμβοποιός, μέγιστον ἔχων ἀξίωμα
κατὰ τὴν κατασκευὴν τοῦ ἰδίου ποιήματος, κατὰ τὸ συμπόσιον ἀναγνωσθέντων τῶν
τοῦ τυράννου ποιημάτων μοχθηρῶν ὄντων ἐπηρωτήθη περὶ τῶν ποιημάτων τίνα κρίσιν
ἔχοι. Ἀποκριναμένου δ᾽αὐτοῦ παρρησιωδέστερον, ὁ μὲν τύραννος προσκόψας τοῖς
ῥηθεῖσι, καὶ καταμεμψάμενος ὅτι διὰ φθόνον ἐβλασφήμησε, προσέταξε τοῖς ὑπηρέταις
παραχρῆμα ἀπάγειν εἰς τὰς λατομίας. Τῇ δ᾽ὑστεραίᾳ τῶν φίλων παρακαλούντων
συγγνώμην δοῦναι τῷ Φιλοξένῳ, διαλλαγεὶς αὐτῷ πάλιν τοὺς αὐτοὺς παρέλαβεν ἐπὶ
τὸ συμπόσιον. Προβαίνοντος δὲ τοῦ πότου, καὶ πάλιν τοῦ Διονυσίου καυχωμένου
περὶ τῶν ἰδίων ποιημάτων, καί τινας στίχους τῶν δοκούντων ἐπιτετεῦχθαι
προενεγκαμένου, καὶ ἐπερωτῶντος «Ποῖά τινά σοι φαίνεται τὰ ποιήματα ὑπάρχειν;».
Ἄλλο μὲν οὐδὲν εἶπε, τοὺς δ᾽ὑπηρέτας τοῦ Διονυσίου προσκαλεσάμενος ἐκέλευσεν
αὑτὸν ἀπαγαγεῖν εἰς τὰς λατομίας.
Nessun commento:
Posta un commento