Ἐπίκουρος
Μενοικεῖ χαίρειν.
Μήτε
νέος τις ὢν
μελλέτω
φιλοσοφεῖν,
μήτε
γέρων ὑπάρχων
κοπιάτω
φιλοσοφῶν·
οὔτε
γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν ὑγιαῖνον.
Ὁ δὲ λέγων
ἢ μήπω
τοῦ φιλοσοφεῖν
ὑπάρχειν
ἢ παρεληλυθέναι τὴν ὥραν
ὅμοιός
ἐστι
τῷ λέγοντι
πρὸς εὐδαιμονίαν ἢ μήπω παρεῖναι τὴν ὥραν
ἢ μηκέτι εἶναι τὴν ὥραν.
Ὥστε
φιλοσοφητέον καὶ νέῳ καὶ γέροντι,
τῷ μὲν
ὅπως
γηράσκων
νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς διὰ τὴν χάριν
τῶν γεγονότων,
τῷ δ᾽
ὅπως νέος ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ τὴν ἀφοβίαν
τῶν μελλόντων.
Μελετᾶν
οὖν
χρὴ
τὰ ποιοῦντα τὴν εὐδαιμονίαν,
εἴ περ
παρούσης μὲν αὐτῆς,
πάντα ἔχομεν,
ἀπούσης δέ,
πάντα πράττομεν
εἰς τὸ ταύτην ἔχειν.
Nessun commento:
Posta un commento