Sed memoria mea ingenti virtute,
divorsis moribus fuere viri duo, M. Cato et C. Caesar. Quos quoniam res
obtulerat, silentio praeterire non fuit consilium, quin utriusque naturam et
mores, quantum ingenio possum, aperirem. Igitur iis genus aetas eloquentia
prope aequalia fuere, magnitudo animi par, item gloria, sed alia alii. Caesar
beneficiis ac munificentia magnus habebatur, integritate vitae Cato. Ille
mansuetudine et misericordia clarus factus, huic severitas dignitatem
addiderat. Caesar dando sublevando ignoscundo, Cato nihil largiundo gloriam
adeptus est. In altero miseris perfugium erat, in altero malis pernicies. Illius
facilitas, huius constantia laudabatur. Postremo Caesar in animum induxerat
laborare, vigilare; negotiis amicorum intentus sua negligere, nihil denegare
quod dono dignum esset; sibi magnum imperium, exercitum, bellum novum
exoptabat, ubi virtus enitescere posset. At Catoni studium modestiae, decoris,
sed maxume severitatis erat; non divitiis cum divite neque factione cum
factioso, sed cum strenuo virtute, cum modesto pudore, cum innocente
abstinentia certabat; esse quam videri bonus malebat; ita, quo minus petebat
gloriam, eo magis adsequebatur.
Nessun commento:
Posta un commento