In
questo passo Scipione l’Emiliano ricorda di essere stato ospite in gioventù del
re numida Massinissa, che aveva avuto stretti rapporti di amicizia e di
alleanza con Scipione l’Africano.
Cum in Africam venissem M'. Manilio
consuli ad quartam legionem tribunus, ut scitis, militum, nihil mihi fuit
potius, quam ut Masinissam convenirem regem, familiae nostrae iustis de causis
amicissimum. Ad quem ut veni, complexus me senex conlacrimavit aliquantoque
post suspexit ad caelum et: “Grates”, inquit, “tibi ago, summe Sol, vobisque,
reliqui Caelites, quod, ante quam ex hac vita migro, conspicio in meo regno et
his tectis P. Cornelium Scipionem, cuius ego nomine ipso recreor; itaque
numquam ex animo meo discedit illius optimi atque invictissimi viri memoria”.
Deinde ego illum de suo regno, ille me de nostra re publica percontatus est,
multisque verbis ultro citroque habitis ille nobis consumptus est dies. Post
autem apparatu regio accepti sermonem in multam noctem produximus, cum senex
nihil nisi de Africano loqueretur omniaque eius non facta solum, sed etiam
dicta meminisset. Deinde, ut cubitum discessimus, me et de via fessum, et qui
ad multam noctem vigilassem, artior quam solebat somnus complexus est.
Nessun commento:
Posta un commento