In
questo passo Scipione l’Emiliano ricorda di essere stato ospite in gioventù del
re numida Massinissa, che aveva avuto stretti rapporti di amicizia e di
alleanza con Scipione l’Africano.
Cum
in Africam venissem M'. Manilio consuli ad quartam legionem tribunus, ut
scitis, militum,
nihil mihi fuit potius,
quam
ut Masinissam convenirem regem,
familiae
nostrae iustis de causis amicissimum.
Ad
quem ut veni,
complexus
me
senex conlacrimavit
aliquantoque post suspexit ad caelum
et:
“Grates”, inquit, “tibi ago, summe Sol, vobisque,
reliqui Caelites,
quod,
ante
quam ex hac vita migro,
conspicio
in meo regno et his tectis P. Cornelium Scipionem,
cuius
ego nomine ipso recreor;
itaque numquam ex
animo meo discedit illius optimi atque invictissimi viri memoria”.
Deinde ego illum de suo regno, ille me
de nostra re publica percontatus est,
multisque
verbis ultro citroque habitis
ille nobis consumptus est dies.
Post autem
apparatu regio accepti
sermonem in multam
noctem produximus,
cum senex nihil nisi
de Africano loqueretur
omniaque
eius non facta solum, sed etiam dicta meminisset.
Deinde,
ut cubitum
discessimus,
me
et
de via fessum,
et
qui ad multam noctem vigilassem,
artior somnus complexus est
quam solebat
Nessun commento:
Posta un commento