Num
igitur negabitur caecus ille Appius
deformem Pyrrhi pacem dicendi
viribus diremisse?
Aut
non divina M. Tulli eloquentia et contra leges agrarias popularis fuit
et
Catilinae fregit audaciam
et
supplicationes,
qui maximus honor
victoribus bello ducibus datur,
in
toga meruit?
Nonne
perterritos militum animos frequenter a metu revocat oratio
et
tot pugnandi pericula
ineuntibus
laudem vita potiorem
esse
persuadet?
Neque vero me
Lacedaemonii atque Athenienses magis moverint quam populus Romanus,
apud quem summa semper oratoribus dignitas fuit.
Equidem reor
nec urbium conditores aliter effecturos fuisse
ut vaga illa multitudo
coiret in populos,
nisi docta voce
commota;
nec legum repertores
sine summa vi orandi consecutos,
ut se ipsi homines ad servitutem iuris astringerent.
Quin
ipsa vitae praecepta,
etiamsi natura sunt honesta,
plus tamen
ad formandas mentes
valent,
quotiens pulchritudinem rerum claritas orationis illuminat.
Nessun commento:
Posta un commento