Priverno capto
interfectisque
qui id oppidum
ad rebellandum
incitaverant,
senatus
indignatione accensus
consilium
agitabat
quidnam sibi de
reliquis quoque Privernatibus esset faciendum.
Ancipiti
igitur casu salus eorum fluctuabatur eodem tempore
et victoribus et iratis
subiecta.
Ceterum
cum animadverterent
auxilium unicum in
precibus restare,
non
potuerunt
ingenui et Italici
sanguinis oblivisci;
princeps
enim eorum,
in curia interrogatus
quam poenam mererentur,
respondit:
«Quam merentur
qui se dignos libertate
iudicant».
Verbis
arma sumpserat
exasperatosque
patrum conscriptorum animos inflammaverat.
Sed
Plautius consul
favens Privernatium
causae
regressum
animoso eius dicto obtulit
quaesivitque
qualem cum eis Romani
pacem habituri essent
inpunitate donata.
At
is constantissimo vultu:
«Si bonam dederitis»,
inquit
«perpetuam,
si malam,
non
diuturnam».
Qua
voce perfectum est
ut victis non solum venia,
sed etiam ius et beneficium nostrae civitatis daretur.
Nessun commento:
Posta un commento