Num
igitur negabitur deformem Pyrrhi pacem caecus ille Appius dicendi viribus
diremisse? Aut non divina M. Tulli eloquentia et contra leges agrarias
popularis fuit et Catilinae fregit audaciam et supplicationes, qui maximus
honor victoribus bello ducibus datur, in toga meruit? Nonne perterritos militum
animos frequenter a metu revocat oratio et tot pugnandi pericula ineuntibus
laudem vita potiorem esse persuadet? Neque vero me
Lacedaemonii atque Athenienses magis moverint quam populus Romanus, apud quem
summa semper oratoribus dignitas fuit. Equidem nec urbium conditores reor aliter
effecturos fuisse ut vaga illa multitudo coiret in populos, nisi docta voce
commota; nec legum repertores sine summa vi orandi consecutos, ut se ipsi
homines ad servitutem iuris astringerent. Quin ipsa vitae praecepta, etiamsi
natura sunt honesta, plus tamen ad formandas mentes valent, quotiens
pulchritudinem rerum claritas orationis illuminat.
Nessun commento:
Posta un commento