Priverno
capto interfectisque qui id oppidum ad rebellandum incitaverant, senatus
indignatione accensus consilium agitabat quidnam sibi de reliquis quoque
Privernatibus esset faciendum. Ancipiti igitur casu salus eorum fluctuabatur
eodem tempore et victoribus et iratis subiecta. Ceterum cum auxilium unicum in
precibus restare animadverterent, ingenui et Italici sanguinis oblivisci non
potuerunt; princeps enim eorum, in curia interrogatus quam poenam mererentur,
respondit: «Quam merentur qui se dignos libertate iudicant». Verbis arma
sumpserat exasperatosque patrum conscriptorum animos inflammaverat. Sed
Plautius consul favens Privernatium causae regressum animoso eius dicto obtulit
quaesivitque qualem cum eis Romani pacem habituri essent inpunitate donata. At
is constantissimo vultu: «Si bonam dederitis», inquit «perpetuam, si malam, non
diuturnam». Qua voce perfectum est ut victis non solum venia, sed etiam ius et
beneficium nostrae civitatis daretur.
Nessun commento:
Posta un commento